حاج یونس فتوحی پیرمردی دارای شخصیت اجتماعی و موقعیتی منحصر به فرد، عمری در مسجد و کنار منبر موهای خود را سپید کرده که در مواجهه با اتفاقی ناخواسته در تضادی دوگانه با آنچه سال ها به آن اعتقاد داشته قرار می گیرد. با ترک مسجد، مدرسه، میخانه، راه عاشقی پیشه می کند و تصمیم می گیرد که به میوه ممنوعه که همان آگاهی و عشق است دست یابد غافل از این که راه عاشقی به مراتب سخت تر از راه پیشین بوده و با شروطی که سر راه خود می بیند به این ماجرا پی می برد. بازی زیبای آقای نصیریان در نشان دادن سرگشتگی و تحکم و بی رحمی سمبل عشق در گذاشتن شرط رسوا کردن خود در کوی و برزن که نخستین و سخت ترین مقدمه عشق و آگاهی است در واقع زیر پا گذاشتن منیت های فردی و گذشتن از خود است و بیننده را به یاد داستان مولانا و شمس می اندازد.
    در واقع حاج یونس با گذشتن از خود الفبای آگاهی را زمزمه می کند و بازگشت آگاهانه حاج یونس به مسجد و عبادتی عارفانه در اعتکافی شبانه روز این موضوع را تأیید می کند که هبوط انسان از بهشت به روی کره خاکی به دلیل خوردن از میوه درخت ممنوعه است و شاید همه فلسفه خلقت در این داستان نهفته باشد که زیستن ناآگاهانه در بهشت با هبوطی آگاهانه و رنج زندگی دنیایی در رسیدن آگاهانه به بهشت می باشد.
    نمایش نشانه ها از دیگر نقاط قوت مجموعه است، آمدن حاج یونس از بیمارستان و احساس رهایی و آزادی در زیر قطرات باران و رسیدن به باند پرواز بالگرد مفهوم پرواز عرفانی را در ذهن بیننده تداعی می کند. گرچه نام سریال از همان آغاز بیننده هوشیار را به پیگیری روند فیلم وامی داشت پیام ها، نشانه ها و دیالوگ ها که تشکیل دهنده متن می باشند با بازی زیبای آقای نصیریان و سایر بازیگران در القای پیام نویسنده نقش غیرقابل انکاری داشت.
    پلان آخر با هم آهنگی نام سریال به پایان می رسد و خط بطلانی بر نظریه عده ای که معتقد هستند سریال های ایرانی شروع و روند خوبی داشته و پایانی غیر حرفه های دارند کشید. تسبیح که سمبل ذکر عشق است در کنار نور هدایت شمع پایانی زیبا بر آغاز جذاب مجموعه دارد. ایران ۵/۸/۸۶