در دومین نشست "آسیب شناسی سینمای پلیسی" عنوان شد: سینمای پلیسی با جشنواره و سفارش به وجود نمی آید.
گروه فرهنگی : دومین نشست "آسیب شناسی سـیـنـمای پلیسی" با حضور تهمینه میلانی، فریدون جـیرانـی، فرزاد موتمــن و مسعــود فراستی در حاشیه "نمایشگاه امنیت اجتماعی" ناجا توسط موسسه ناجی هنر برگزار شد. در ابتدای این نشست، فرزاد موتمن- کارگردان سینما- درباره تاریخچه سینمای پلیسی گفت: به نظر من زمانی می توانیم سینمای پلیسی داشته باشیم که ادبیات آن را داشته باشیم. آثار نوشته شده در زمینه ادبیات پلیسی چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب، انگشت شمار هستند و آثار مطرح در این زمینه احتمالاهیچ. تلاش های انجام شده برای تولید فیلم پلیسی تا به حال موفقیت آمیز نبوده است. لحن فیلم های ساخته شده به شدت در زمینـــه تبلیغ بـــرای نیروی انتظامی بوده که به نـــدرت هم موفـــــق شده اند. موتمن درباره موضوعات مطرح شده در فیلمهای پلیسی گفت: "از نفــس افتـــاده"، "ارتباط فرانســـوی"، "سرپـیـکــو" و "در کـمــال خونسردی" فیلمهایی هستند که اگر دقت کنیم همگی لحن به شدت اجتماعی دارند. این فیلم ها با وقایع تلخ جامعه سر و کار دارند و لزوما هیچکدام پایان خوشی ندارند. سینمای پلیسی، سینمایی نیست که پتانسیل تبلیغاتی داشته باشد. فیلم پلیسی، معضلات و حقایق تلخ اجتماعی را بیان می کند. در همین حال به شدت سـیاسـی هــم هست. نمی توانیم برای این سینما جشنواره بسازیم و 20 فیلم که اهداف تبلیغاتی نیروی انتظامی را تامین می کنند نشان بدهیم. در این صورت صاحب سینمای پلیسی نخواهیم شد. وی ادامه داد: نتیجه تبلیغ با فیلم پلیسی، فیلمهای سطحی و پیش پا افتاده می شود که در چند روز اخیر از شبکه دو نمایش داده می شود. باید هیات های متخصص کارشناس در ارتباط با سینمای پلیسی تشکیل و به طور جدی سینمای پلیسی تولید شود. طبعا اگر سینمای پلیسی خوب نوشته و اجرا شود، گیشه هم خواهد داشت. اگر فیلم های پلیسی در سینما شکست خورده اند به دلیل لحن رسمی آنها بوده است.
    
     پـس از آن، فریدون جیرانی کارگردان نخستین تـجـربـه فـیـلـمـسـازی وحـشـت در ایـران، در مورد گونه سینمای پلیسی گفت : در دهه 30 درایران فیلم های گانگستری تولید شده که پلیس، قـهــرمــان آن بــوده اســت. سـرآغـاز ایـنـگـونـه فیلـم ها "چهارراه حـوادث" ساختـه مرحوم ساموئل خاچیکیان درسال 1334 بود. در ادامه آن تا پایان دهه 30 فیلم های دیگری نیز ساخته شد. اما به نظر من مطرح ترین فیلمی که می توان درباره پلیس در سینمای قبل از انقلاب مثال زد "سوداگران مرگ" به کارگردانی ناصر ملک مطیعی است که بسیار خوب ساخته شده و به اعتـقاد مـن برداشتی از یک فیلم آمریکایی است. وی ادامه داد: پرونده فیلم پلیسی ایران تا سال 1343 ادامه پیدا کرد و پس از آن سینمای گانگستری تحت تاثیر سینمای فردینی از بین رفت و در اواخر دهه 40 و اوایل دهه 50 روی سینمای خیابانی تاثیر گذاشت. معروفترین قهرمان آن دوره، علی خوشدست در "تنگنا" بود. بعد از انقلاب هم فکر نمی کنم کاری صورت گرفته باشد. چند سالی است ناجی هنر، تحت تاثیر فضای حاکم تلاش می کند درباره نیروی انتظامی فیلم بسازد، اما فیلم پلیسی خـوش ساخت به خاطر نمی آورم. تهمینه میلانی نیز دراین نشست گفت : به عقیده من، ما در این سـال هـا فـیلم پلیسی جدی نداشته ایم. اخیرا تلاش هایی می شود اما وقتی فضای نقد وجود نداشته باشد، چیزی رشد نمی کند. متاسفانه مثل خیلی چیزهای دیگر در هنر یا سینما در مورد پلیس هم این تصور وجود دارد که باید تصویر مثبتی از پلیس و نیروی انتظامی و اداره های دولتی نشان بدهیم. اگر این فضا را بشکافیم - مثل جامعه آمریکا و به ویژه فرانسه- آنگاه می تو انیم صاحب یک سینمای پلیسی خوب بشویم، اما متاسفانه تا زمانی که پلیسی که در فیلم ها نشان می دهیم، باید استثنائی و بی گناه باشد، چنین سینمایی شکل نمی گیرد و در سطح یـــک فــضـــای تــبــلــیــغـــاتـــی بـــاقـــی مـــی مـــانـــد. وی در ادامه افــــــزود: بــــــدمــــــن هــــــای ســـیـــنـــمــــــای مــــــا هـــــــم بــی ریـشـه انـد.بـزهـکـارهـایـی هـسـتـنـد کـه نباید بفهمیم چرا بزهکار هستند. هیچکاک می گوید: به اندازه بدمن ها، فیلم شخصیت، قدرت و هیجان می گیرد . هر چقدر بدمن ها قوی تر باشند، شخصیت های مثبت هم رشد یافته تر می شوند و امکان همذات پنداری و اثر گذاری آن هم بیشتر می شود. میلانی در این نشست همچنین گفت :مساله ای که برای من دردناک است، این است که اتفاقات پلیسی فــیــلــم هــا، بـسـیــار سـطـحــی هـسـتـنــد. مـثــل شــوخــی هـایـی کـه بـین پلیس ها ردو بدل می شود که آنقدر نچسب و گاهی اوقات لوده است که مخاطب را جذب نمی کند. مساله دیگر، حضور خانم هاست که بخشی به ممیزی برمی گردد. ما نمی توانیم تفاوت بین پوشش و ادبیات یک زن بزهکار و یک زن معمولی را نشان بدهیم. در حالی که تـفـاوت بـسـیــــــاری بــــــیـــــن ایــــــن دو وجــــــــود دارد. مسعود فراستی- منتقد و مدرس دانشگاه- نیز در مورد سینمای پلیسی در ایران گفت : در غرب مارپل، پوارو، آگاتا کریستی و شرلوک هلمز وجود دارند که البته مشخصه این شخصیت ها هوش آنهاست. اما پلیس در فیلم های ما نه ضعف دارد نه اقتدار و مـشـکـل دار هـم نــیـست.از دیـــگـــر مــشــکـــلات ایــن اســت کــه کــارآگـاه خـصــوصـی نـداریـم، در نـتـیـجـه بـخـش مـهـمـی از سینمای پلیسی، خود به خود از بین می رود. آفتاب یزد ۳۰/۷/۸۶