امسال هم هفته دفاع مقدس، مظلوم و تنها با چند تیزرو چند فیلم سینمایی عهد دقیانوس، یک سری بیلبورد و بیانیه های تکراری نهادهای مسئول و غیرمسئول و تبریک گفتن هاشان، آمد و لابه لای سریال های پس از افطار ماه رمضان گم شد وبی فروغ ادامه دارد با چند همایش و مراسم که اگر نخواهیم بی انصافی کنیم فقط عده ای از افراد درگیر در این حماسه جاوید و فعالان این عرصه را دربرمی گیرد.
    راستی چه بر مارفته است که از بزرگترین گنجی که در انقلاب به دست آوردیم و به تعبیر امام راحل(ره) نعمت بود، چنین یاد می کنیم شاید اگر خجالتمان نمی آمد و چندان از آن حماسه نگذشته بود، گرامی داشت آن را به یک روز بسنده می کردیم و آن را فراموش می کردیم تا سال بعد.
    آن وقت کشورهای استعمارگر با تکیه بر ثروت ها و رسانه هاشان ابرمردهای پوشالی می سازند و تحویل جهانیان می دهند که جهان ببینند یک پلیس نیویورکی «جان سخت» ما می تواند در چهار قسمت فیلم سینمایی چنین کند و چنان کند و جهان را از لوث وجود همه تروریست ها پاک کند ولی ما باوجود داشتن قهرمانانی واقعی و این جهانی که هریک به اندازه ای بزرگ و عظیم اما مهجور و مظلوم مانده اند هرسال بسنده می کنیم به چند یادکرد حقیرانه و برگزاری هفته ای از برای پرکردن گزارش های سالیانه ای که می خواهیم به مقامات مسئول بدهیم.
    انصاف بدهید چقدر فاصله بین «رمبو»ها و «شوارتزنگر»هاست با حاج همت ها، باکری ها، خرازی ها و...!
    آن ها اگر در خیال و بر پرده نقره ای قهرمانانی ماورایی برای جهان خلق می کنند ما در جنگ هشت ساله آنقدر قهرمان داشتیم که فقط سیاهه ای از نام آن ها مثنوی هفتادمن کاغذ خواهد شد.
    در دفاع مقدس ما همه چیز به حد اعلی رشد کرد و فرهنگ بی مانند و بی بدیلی شکل گرفت که در آن شایسته سالاری، دیگردوستی و دیگرخواهی، اخلاق گرایی و... ارکان اصلی و بی مانند آن بود. فرهنگی که اگر به درستی به پشت جبهه ها منتقل می شد امروز ما با بسیاری از مشکلات موجود روبه رو نبودیم و پیشرفت هایمان در همه زمینه ها چنان سرسام آور می شد که خود هم در حیرت می ماندیم.
    در جنگ ما باور کردیم که می شود فعل خواستن را صرف کرد و با اعتماد به جوانان چنان صحنه هایی آفریدیم که هنوز که هنوز است جهانیان را انگشت حیرت بر دندان است و هنوز از بسیج با چنان ترسی یاد می کنند که گویی برترین سلاح جهان است.
    آری بسیج برترین سلاح جهان بود و هست، چراکه در فرهنگ بسیجی دفاع مقدس، دیگری بر خود ارجحیت داشت و به خاطر خدا و خلق او جوانان و نوجوانان دست به کارهایی می زدند که عقل از درکشان فرومی ریخت. در فرهنگ دفاع مقدس کسی از تو نمی پرسید که متعلق به کدام قبیله و طبقه ای. اگر تخصصی داشتی تا بلندمرتبه ترین مکان ها صعود می کردی و این مگر عین شایسته سالاری و دموکراسی نیست؟ که حرف حرف جمع باشد و دل ها گرد یک شمع. مگر حسن باقری به عنوان خبرنگار وارد این عرصه سترگ و پرعظمت نشد؟ چه چیز او را تا حد رهبری عملیات فتح خرمشهر ارتقا داد؟ آیا نبود جز دانش و شایستگی اش در امور نظامی وخلاقیت و ابتکارش؟
    و مگر ما با اعتماد به همین خلاقیت ها و نوباوری ها چنان در عملیات ها ندرخشیدیم که دهان ژنرال های چندستاره غربی همچون مغاکی بازماند؟ فتح فاو وعبور از اروند را که هنوز از یاد نبرده اید که؟
    به راستی تا به حال اندیشیده اید که چرا این فرهنگ غنی و بی مانند درحد همین جبهه ها ماند و به جای بسط و گسترش آن در جامعه و بهره وری از تجربیات تازه و بکری که به دست آورده بودیم، فقط سالی یک بار از این همه عشق و دانش و معرفت به بدترین شکل یاد می کنیم؟
    نمی دانم شاید بدبین شده باشم اما می پندارم دست هایی در کارند که نمی خواهند محصول این کشت خونین هشت ساله به بار نشیند. هنوز بسیاری از دشمنان از نام بسیج می هراسند و هنوز هستند خودی هایی که از دشمن بدترند.
    یک جای کار می لنگد. چرا فرهنگ والاقدر پایداری چنین مهجور مانده؟ چرا نسل های امروز کمترین اطلاعی نسبت به آن حماسه بزرگ و هشت سال پایداری مردم این سرزمین در مقابل تمام جهان عرب و نیمی از دنیای استکبار ندارند؟
    چرا قهرمانان جنگ در آسایشگاه ها می پوسند و...؟ بهتر است طرح سؤال نکنم و به پیشنهادی حرف هایم کوتاه کنم. فرهنگ دفاع مقدس فرزند بلافصل عاشورا بود. به جای این که این کار یعنی بزرگداشت هفته دفاع مقدس را به نهادها و ارگان های دولتی وابنهیم که تاکنون چندان از آنان خیری ندیده ایم؛ بهتر نیست پاسداشت از این قیام مردمی را به خود مردم وانهیم؟
    مگر نه این است که دفاع مقدس به عزم جزم این مردم شکل گرفت، حال نیز حفظ و حراست از این فرهنگ انسان ساز و غنی را به خود مردم واداریم که همیشه تجربه نشان داده مردم بهترین گزینه برای این مسئله اند. عزاداری سالار شهیدان امام حسین(ع) مگر جز به مردم واگذار شد و مگر هر سال بهتر ازسال قبل برگزار نمی شود؟
    جادارد به فرزند بلافصل عاشورا نیز چنین نگرشی کنیم و حفظ و حراست از آن را به خود مردم بسپاریم. آن گاه خواهید دید که دفاع مقدس چه باشکوه یاد می شود.