رفتار بسیاری از سیاستمداران ایرانی در سال های اخیر، حکیمانه بودن این سخن را اثبات کرد که در این سالها آحاد ملت از گروهی شنیدند که اما شاهد توصیه عده ای از میان همین گروه بودند که در نقطه مقابل نیز، عده ای با انتخاب نام اصولگرا برای خود، هر نوع بی دقتی جناح مقابل نسبت به بیت المال را بزرگ نمایی می کردند اما ضمن اذعان به زیان بار بودن برخی تصمیمات و اقدامات دوستان اصولگرای خود، در برابر آن اعمال، سکوت می نمودند تا
    
    البته این خصلت نمودهای دیگری نیز دارد و متاسفانه این نمودها در حال افزایش است. به عنوان نمونه می توان به سفر اخیر دکتر احمدی نژاد به امریکا و رفتار برخی رسانه ها در این موضوع و به ویژه سخنرانی او در دانشگاه کلمبیا اشاره کرد. از چند روز قبل، گروهی از نمایندگان کنگره و سناتورهای امریکایی از حزب دموکرات به مخالفت با سخنرانی احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا پرداختند و در موضعی هماهنگ با سیاستمداران جمهوری خواه، خواستار لغو این سخنرانی شدند. در مقابل، مسئولان دانشگاهبر پیگیری برنامه طراحی شده خود و عدم لغو سخنرانی تأکید نموده اند. تردیدی وجود ندارد که از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، شخصیت های موثر ایرانی در کانون توجه مراکز سیاسی، علمی و تحقیقاتی جهان قرار گرفته اند. همچنین مردم در نقاط مختلف جهان به ویژه ملت های آزادیخواه، علاقه ای نسبت به گفتمان انقلاب اسلامی دارند و به هر کسی که او را نماینده این گفتمان بدانند، احترام می گذارند. نمونه هایی از تکریم و ابراز علاقه به مسئولان ایرانی در نقاط مختلف جهان نیز در سال های گذشته مشاهده شده است. اما متاسفانه پس از روی کارآمدن دکتر احمدی نژاد، رسانه ملی به گونه ای رفتار می کند که گویی تمام توجهات در دنیا هم اکنون متوجه اوست و ملت های جهان از جمله در امریکا، او را شخصیتی متمایز - حتی نسبت به سایر سران نظام جمهوری اسلامی - می دانند. این افراط در بالا بردن موقعیت جهانی احمدی نژاد، تا جایی پیش رفته است که در قضیه سخنرانی در دانشگاه کلمبیا، برای رفتار رسانه ملی نمی توان نامی جز تبلیغ بی سابقه برای استقلال استثنایی دانشگاه های آمریکا یافت. البته اگر نخواهیم تعارف کنیم دانشگاههای امریکا از استقلال بسیار خوبی در برنامه ریزی های خود برخوردار هستند که نمی توان آن را با سایر کشورها از جمله ایران مقایسه کرد. اما تبلیغ بعضی رسانه های ایرانی، تنها استقلال دانشگاههای امریکایی را بازگو نمی کند بلکه اثبات کننده این امر است که سردمداران امریکایی حتی در حساس ترین امور نیز به خود اجازه نمی دهند استقلال مراکز علمی را خدشه دار کنند. مردم ایران، در سه روز گذشته شاهد تکرار اخبار مربوط به ایستادگی سیاستمداران و رسانه های بانفوذ امریکایی در برابر سخنرانی احمدی نژاد واختصاص زمان قابل توجه از بخش های مختلف خبری صدا و سیما بر بوده اند که با بعضی چاشنی های خبری همچون فروش تمامی بلیت های سالن سخنرانی طی مدت یک ساعت، همراه شده است.
    
    اینکه در رسانه ملی جار بزنیم مجموعه نظام حاکمیتی امریکا - ترکیبی از دموکرات ها و جمهوری خواهان - با سخنرانی رئیس جمهور ایران مخالف هستند اما به احترام مدیریت یک دانشگاه اجازه می دهند که او در قلب امریکا بایستد و روابط حاکم بر آن کشور را به چالش بکشد، چیزی جز تبلیغ مجانی برای امریکا است؟ راستی آیا این برای نخستین بار استکه سخنرانی یک رئیس جمهور ایران، با استقبال اصحاب علم و خرد در امریکا مواجه می شود؟ مگر سخنرانی بیست سال پیش آیت الله خامنه ای در سازمان مللضمن انعکاس وسیع و مستقیم در رسانه های جهانیتحسین دبیر کل وقت آن سازمان را به دنبال نداشت؟ مگر سخنرانی های خاتمی در سازمان ملل، جایگاه ویژه ای برای ایران ترسیم ننمود؟ آیا رسانه ملی در زمان خاتمی نیز با سخنرانی های او به همین نحو برخورد می کرد؟ از سوی دیگر تنها وظیفه رسانه ملی این نیست که ضمن بی توجهی به پیامدهای یک خبر، تنها به بزرگ نمایی عملکرد یا جایگاه شخصیت مورد علاقه خود بپردازد، بلکه این رسانه موظف است دستاوردها و پیامدهای احتمالی ناشی از هر واقعه از جمله سخنرانی های آقای احمدی نژاد در امریکا را نیز مورد بررسی قرار دهد و صادقانه به مردم بگوید که این سخنرانی ها، تا چه حد خطرها را از ایران دور کرده است و چه فرصت های جدیدی برای ملت و کشور ایران ایجاد کرده است؟ فراموش نکنیم که رئیس جمهور نهم بیش از هر کشوری، در امریکا سخنرانی کرده و رسانه های امریکایی نیز شانس های زیادی داشته اند تا به گفت وگو با او بپردازند. اما نه تنها هیچ نشانه ای وجود ندارد که ثابت کند افکار عمومی امریکائیان در مقایسه با مردم اروپا و برخی کشورهای دیگر، دیدگاه بهتری نسبت به ایران دارند، بلکه یک نظرسنجی که در تاریخ 7 سپتامبر 2007 در رسانه های جهانی منتشر شد نشان داد که ای کاش صدا و سیما بجای بزرگ نمایی پروژه سخنرانی در دانشگاه کلمبیا و حواشی آن، گزارش هایی از داخل امریکا تهیه می کرد تا ایرانیان، مردم امریکا را بهتر بشناسند و بدانند که کم اطلاعی و حتی بی خبری بعضی از آنها نسبت به وقایع جهانی تا چه اندازه است. این گزارش می توانست به ایرانیان هوشمند ثابت کند که ایستادن در برابر دولتمردان قلدر و گروههایی از مردم مغرور امریکا برای استیفای حقوق و منافع ملی ایران، چندان مشکل نیست؛ به شرط آنکه همه ما به جای شیفتگی مفرط نسبت به بعضی افراد، واقعیت های داخلی و خارجی را با دقت مورد توجه قرار دهیم.